Ивазёбиро аз нафси хеш оғоз бикун!

Дар лавҳаи сари мазори роҳиби англиканӣ, ки дар шаҳри Лондон ҷойгир аст, чунин навишта шудааст:

“Вақто ҷавону озод будам, вақто сарҳади хаёлҳоям охир надошт, орзу мекардам, ки тамоми дунёро иваз кунам. Аммо вақто пирӣ аз худ дарак дод, оқилтар шудаму, дарк кардам, ки дунё иваз намеёбад. Ман сарҳади хаёлҳоямро каме тангтар кардаму хостам танҳо кишвари худро иваз кунам. Вале дарк кардам, ки он ҳам иваз намеёбад.

Вақто пирӣ бар ман ғалаба кард, ҷаҳди вопасинамро ба миён гузошта, хостам афроди оилаамро иваз кунам. Вале ба он ҳам муваффақ нашудам. Ҳоло бошад болои болин хобида, интизори Малак-ул-мавт ҳастам. Ин дам дарк кардам, ки агар ивазкуниро аз нафси хеш оғоз мекардам, барои афроди оилаам ҳамчун оинаи ибрат боиси ивазшавии онҳо мегаштам. Дар навбати худ аз иваз ёфтани онҳо илҳом гирифта, барои беҳбудӣ ва ивазёбии кишварам талош меварзидам.

Кӣ медонад, эҳтимол, ҳамон замон фурсати иваз намудани тамоми дунё ҳам муяссарам мегашт”.